De Formule 1 halen is voor vele jonge coureurs een droom. Maar als je eenmaal in de koningsklasse van de autosport zit, dan jaag je je volgende doel na: een overwinning behalen. En dat dat niet voor iedereen is weggelegd blijkt wel; er zijn 108 verschillende Grand Prix winnaars in de historie van de Formule 1. Voor een aantal coureurs bleef het bij die ene keer. Deze keer: Olivier Panis, die in 1996 de Grand Prix van Monaco won.
Panis, geboren op 2 september 1966 in Lyon, doorliep de juniorenklassen met succes. Het winnen van het Formule 3000 kampioenschap in 1993 levert de Fransman een zitje op bij het legendarische Ligier team. Panis stelt niet teleur in de zo herkenbare blauwe bolide. Al in zijn eerste jaar scoort hij een podium tijdens de Grand Prix van Duitsland. Ook in zijn tweede seizoen weet Panis het podium te beklimmen, al moet hij daar wel tot de laatste race van het seizoen op wachten.
Alles is mogelijk
19 mei 1996. Het Formule 1 circus is aanbeland in Monaco voor de meest prestigieuze race van het seizoen. De omstandigheden zijn tricky: het heeft geregend en de straten in het Vorstendom zijn goed nat. Dat het tot een van de meest memorable races uit de geschiedenis van de Formule 1 zou leiden, dat had echter niemand kunnen voorspellen.
Op die bewuste dag in mei lijken de kaarten voor Panis niet zo goed geschud. De Fransman klokte tijdens de kwalificatie op zaterdag slechts de 14e tijd. Niet de ideale positie in Monaco gezien de beperkte inhaalmogelijkheden, maar met de regen in het spel is alles mogelijk.
Kemphanen Michael Schumacher en Damon Hill delen de eerste startrij als de lichten uit gaan. Voor Jos Verstappen duurt de race maar één bocht. De Arrows coureur belandt na een touché in Sainte Devote in de bandenstapels. Hill heeft bij de start de leiding overgenomen als het voor Schumacher mis gaat. De Duitser onderstuurt zijn Ferrari de muur in. Panis is ondertussen doorgeschoven naar de 12e plaats.
De ene na de andere coureur valt uit: na tien ronden zijn er nog maar twaalf van de 21 coureurs op het asfalt te vinden. Panis haalt zelf op de baan Brundle en Häkkinen in en profiteert als Frentzen zijn neus stuk rijdt op de achtervleugel van de Ferrari van Irvine. Een agressieve strategie om eerder dan de concurrentie te wisselen naar de slicks brengt Panis zelfs naar de vierde plaats. Met een gewaagde inhaalactie in de Loews hairpin pakt de Ligier coureur ook Irvine.
To finish first, you first have to finish
In de 40e ronde ziet raceleider Damon Hill zijn hoop op een overwinning letterlijk in rook op gaan als hij zijn Renault motor opblaast in de tunnel. Jean Alesi voert hierdoor het veld aan. Als in de 60e ronde ook voor de Benetton coureur het noodlot toeslaat, wordt Panis gepromoveerd tot leider van de race. Vlak voor het einde van de wedstrijd begint het plots weer te regenen. Irvine schat de listige omstandigheden niet goed in, spint en veroorzaakt een kettingbotsing met de Finnen Salo en Häkkinen nadat hij probeert zijn Ferrari te keren.
Na twee uur racen komen er slechts drie auto’s rijdend over de finish. Voor Olivier Panis is het zijn finest hour. De Fransman wint de meest prestigieuze race van het seizoen. Coulthard en Herbert completeren het podium.
Panis weet het huzarenstukje niet meer te herhalen. In het seizoen van 1997 scoort de Fransman nog twee maal een podium. Hij lijkt dat jaar mee te gaan doen om de prijzen, maar tijdens de Grand Prix van Canada breek Panis een been bij een crash. Hij trekt in 2001 naar BAR Honda en later naar Toyota, maar meer dan een handvol puntenfinishes zit er niet in. En dus blijft het voor Olivier Panis bij die ene keer: het winnen van een legendarische race in 1996 in de straten van Monaco. Je kan de volledige race terugkijken op het YouTube kanaal de Formule 1.
