Het valt voor een circuit nog niet mee om een vaste plek op de kalender te bemachtigen. Niet elk circuit heeft namelijk de historie, de magische bochten, of de fanatieke fans die er elke keer weer een feestje van maken. Geen verrassing dus dat niet elk circuit een even groot succes wordt. Hier een lijstje van circuits waar de Formule 1 slechts één keer naartoe kwam.
1957 - Pescara
Het feit dat deze race verreden werd was op zich al een verrassing. Door het plotselinge uitvallen van de Belgische en de Nederlandse GP’s waren er weinig races meer over, waardoor deze race werd opgetrommeld. De race, die verreden werd op wat het langste Formule 1 circuit ooit zou zijn, werd dominant gewonnen door Stirling Moss. Bij het vallen van de vlag had de Brit een voorsprong van meer dan 3 minuten op zijn naaste concurrent Juan Manuel Fangio.
1958 – Marokko (Ain-Diab circuit)
De enige officiële race in Marokko was direct een titelbeslisser. Zowel bij Stirling Moss als bij Mike Hawthorn zat er namelijk een kans in om als kampioen Marokko te verlaten. Voor Stirling Moss was het devies simpel: hij moest de race winnen en de snelste ronde neerzetten. Mike Hawthorn mocht in dit geval niet in de top twee eindigen. Lange tijd leek het er op dat dit scenario zich zou voltrekken: Moss reed op de eerste plek, had de snelste ronde, en Hawthorn lag op de derde plek. Helaas voor Moss was het Mikes teamgenoot Phil Hill die voor hem op de baan lag. Een sportieve actie van Phil gaf Mike de tweede plek, en daarmee het kampioenschap.
1959 – Duitsland (AVUS)
Niet de Nürburgring, maar AVUS organiseerde de Duitse GP in 1959. De baan zelf was al best opmerkelijk; het circuit bestond namelijk voornamelijk uit snelweg, met aan de ene kant een hairpin en aan de andere kant een steile banking. Tragisch genoeg betekende dit weekend de dood van de Franse coureur Jean Behra, die in een race voorafgaand aan de Formule 1 in een Porsche een enorme crash meemaakte en uit zijn auto geslingerd werd. De races, want de race werd merkwaardig genoeg verdeeld over twee heats, werden uiteindelijk dominant gewonnen door Ferrari. Tony Brooks bleef uiteindelijk Dan Gurney en Phil Hill voor om zo een 1-2-3 te scoren voor het Italiaanse team.
1959 – Portugal (Circuito de Monsanto)
De Portugese race in 1959 zou een prooi worden voor Stirling Moss. De Brit reed alle rondes aan de leiding en zette het hele veld op minstens 1 ronde achterstand. Deze overwinning was belangrijk, want door een week later ook op Monza te winnen was hij volledig terug in de titelstrijd met Tony Brooks en Jack Brabham.
1959 – Amerika (Sebring International Raceway)
Het zou even duren, maar 90 dagen na de overwinning van Stirling Moss op Monza was het dan eindelijk tijd voor de titelbeslisser. Stirling Moss ging in het begin aan de leiding, maar problemen met de versnellingsbak leverden hem een uitvalbeurt op. Bij Tony Brooks ging het ook niet van een leien dakje. Hij was in de openingsfase opgehouden door zijn teamgenoot Von Trips, die tegen de achterkant van zijn auto was aangereden. Jack Brabham leek daarna met een overwinning kampioen te kunnen worden, maar er zat net te weinig benzine in zijn auto. Al duwend wist hij zijn auto op een vierde plek thuis te brengen, wat genoeg bleek voor de titel. De race werd uiteindelijk gewonnen door Bruce McLaren. Deze GP was tot begin 2019 ook de laatste race waar een punt voor snelste ronde werd uitgedeeld.
© Car Throttle / Bruce McLaren wordt afgevlagd als de tot dan toe jongste winnaar ooit
1960 – Amerika (Riverside)
Bij deze race stond er niet veel meer meer op het spel. Het kampioenschap was immers al beslist; een paar weken eerder in Portugal was Jack Brabham voor de tweede keer kampioen geworden. Ironisch genoeg had Jack Brabham tijdens deze race juist te veel benzine in zijn auto, waardoor hij genoodzaakt was twee keer extra de pits in te duiken. Hij wist uiteindelijk wel een vierde plek binnen te hengelen. De race, die het einde inluidde van de 2.5 liter formule, werd uiteindelijk comfortabel gewonnen door Stirling Moss.
1964 – Oostenrijk (Zeltweg)
De luchthaven in Zeltweg zou nou niet het spektakel worden waar de Formule 1 op gehoopt had. Het weekend werd gekenmerkt door asfaltproblemen, veroorzaakt door de ruwheid. Enig lichtpuntje voor de Oostenrijkse fans was dat dit de debuutrace was van Jochen Rindt. Het zou tevens de enige overwinning zijn voor Lorenzo Bandini.
1967 – Frankrijk (Bugatti Circuit)
Ook dit circuit was niet zeer geliefd onder de coureurs. Naast dat het ‘saai’ zou zijn, hadden sommige coureurs liever gehad dat het hele Le Mans circuit gebruikt werd. In de race zelf leek het Lotus te zijn dat de zaakjes goed op orde had, totdat beide coureurs uitvielen met versnellingsbakproblemen. Dit bracht Jack Brabham voorop, die teamgenoot Denny Hulme tot de vlag achter zich hield.
1984 – Amerika (Dallas)
Dallas 1984 draaide volledig om de hitte. Zo konden temperaturen in de cockpit wel oplopen tot de 140 graden Fahrenheit. Ondanks blijvende geruchten of de race wel door zou gaan was het team Lotus die een 1-2 pakte in de kwalificatie. Nigel Mansell, voor teamgenoot Elio de Angelis, wist bij de start ook de leiding te behouden. Senna leek ook nog even een vuist te kunnen maken in de openingsfase, maar hij viel terug na een spin. Later zou hij definitief uitvallen. Hij was zeker niet de enige, ook Derek Warwick viel uit na een inhaalpoging bij Nigel Mansell. Nigel stond onder druk, iets dat zich uitte in het feit dat hij twee keer de muur toucheerde. De tweede keer leverde hem een lekke band op, waarna Keke Rosberg de leiding overnam. Bij McLaren leek Prost goed te kunnen scoren, maar ook hij viel uit. Een lekke rechter achterband deed hem de das om. Al deze lekke banden waren grotendeels het resultaat van het asfalt, dat op bepaalde plekken uit elkaar aan het vallen was. McLaren was definitief klaar nadat ook Lauda zijn auto moest stopzetten. Keke Rosberg scoorde uiteindelijk de overwinning; hij wist de hitte het best te overwinnen. Nigel Mansell scoorde al flauwvallend een vijfde plek voor Lotus.
1993 – Europa (Donington Park)
Donington 1993 zou de geschiedenisboeken ingaan als een Senna-masterclass. De Braziliaan begon de race op de vierde plek, maar viel een plek terug toen Karl Wendlinger hem bij de start inhaalde. Wat volgde was misschien wel de beste eerste ronde in de geschiedenis van de sport. De ene na de andere auto werd links of rechts gepasseerd door een gedreven Ayrton Senna. ‘Vijfde bij de start, eerste bij de eerste doorkomst.’ Teamgenoot Andretti stond toen al een poosje in de grindbak. Een misplaatste pitstop van Schumacher naar slicks betekende ook voor hem einde verhaal. Ondertussen was er nog een Braziliaan die furore maakte: het jonkie Rubens Barrichello. Zijn race zou uiteindelijk niet als een sprookje eindigen; hij viel tegen het einde van de race stil. Senna’s dominantie was uiteindelijk zo groot dat hij bij het vallen van de vlag alleen Damon Hill niet op een ronde achterstand had gezet. Achteraf zei Senna dat deze race een ongelooflijke inspanning was. ‘Hier en daar moesten we gokken of de slicks het zouden doen, maar het pakte gelukkig goed uit.’
© Flickr
