En daar stonden we dan. Opgehokt in een snikheet motorhome van Red Bull Racing, wachtend op Christian Horner.
De teambaas had net voor de Red Bull-stal een praatje gehouden voor een aantal camera's en zou dat zo dadelijk gaan herhalen voor de geschreven pers. Maar dan moest hij wel, dwars door de menigte, de andere kant van het motorhome zien te bereiken.
Toen Horner eenmaal binnenkwam zag je hem vertwijfelend kijken. "Moet ik daar doorheen?", vroeg hij nog aan de persdame van Red Bull. "Ik ben bang van wel", antwoordde zij.
Met een diepe zucht stapte hij naar voren, ervan uitgaande dat de journalisten vrij baan zouden maken. Zelf stond ik niet vooraan, maar in de tweede linie, vlak voor een groep Japanners die het slechter hadden getroffen. Na een hoop geduw en gemor bereikte Horner zijn plek.
Toen hij eenmaal zat diende het volgende probleem zich aan: voor de achterste rij was hij niet te verstaan. De persmevrouw stelde voor om een microfoon te halen. Zonder een antwoord af te wachten ging zij er vandoor. Alsof ze een excuus zocht om alle geïrriteerde blikken te ontlopen.
Ondertussen zat Horner op zijn stoel in het midden van een veel te kleine tafel. Ook bij hem stond het zweet op zijn voorhoofd. Na nog eens vijf minuten tevergeefs wachten op een microfoon was hij het zat. "Goed, bij wie zullen we beginnen? Ik praat wel wat harder."
Wat hij in het kwartier daarna vertelde? Bijna niets. "Stel me die vraag volgende week nog eens ", zei hij meerdere keren. En als hij wel een antwoord gaf dan had je dat zelf van tevoren al op kunnen schrijven. "We zijn niet met tijden bezig en werken ons eigen programma af."
Waar hij wel wat over wilde zeggen was de Honda-motor. Niet over de prestaties maar wel over het uiterlijk. Horner was onder de indruk en vergeleek de nieuwe krachtbron met een Zwitsers uurwerk. Een quote waar de Japanse journalisten wel mee thuis konden komen. Tenminste, als ze het hadden gehoord.
