Als je werkweek eigenlijk altijd het weekend is, zoals bij mij, zijn ze zeldzaam: dagen zoals zondag 1 juli 2018. Dat was gewoon zo’n dag. Het competitievoetbal bij FOX Sports ligt stil en op RTL7 is er ook even geen darts.
En dan zie je ineens dat er de hele dag topsport te kijken valt. De TT van Assen, het NK Wielrennen, de GP van Oostenrijk en twee achtste finales op het WK Voetbal. Het hart van deze ultieme sportliefhebber maakte direct een sprongetje toen ik me dat realiseerde. Ik hoefde er ook geen kijkschema voor te maken: de wedstrijden volgden elkaar keurig op in de tijd.
Wél was er een klein detail dat het kijken naar al dit moois wat minder vanzelfsprekend maakte. Ik ben twee weken geleden voor de derde keer vader geworden en heb nu naast twee oudere dochters ook een piepjonge zoon. Gordijnen dicht, telefoon uit, deurbel onklaar maken en met de airco aan asociaal onderuit op de bank, zoals ik dat op dit soort dagen altijd probeer te regelen, dát zat er dus even niet in. Toch werd het zo’n dag die je je leven niet meer vergeet.
Want gelukkig gunde de moeder van mijn zoon me dat ik wel alles kon kijken. Ook zij realiseerde zich dat dit gewoon zo’n dag was. Dagen die maar heel weinig voorkomen en dan ben ik ook nog eens vrij. Toegegeven: de dag begon een beetje jammer, want ik had natuurlijk gehoopt dat mijn favoriet Valentino Rossi de TT zou winnen. Maar niet veel later zag ik met mijn zoon op schoot de zoon van Adrie van der Poel Nederlands kampioen wielrennen worden en direct daarna de zoon van Jos Verstappen de Grand Prix van Oostenrijk voor Red Bull winnen.
De wijze waarop beide zonen dat flikten was fenomenaal. Mathieu van der Poel maakte zo’n beetje in zijn eentje de hele wielerwedstrijd en won die op spectaculaire wijze. En Max Verstappen? Echt ongelooflijk. Wat een spanning, wat een race. En dat voor duizenden uitzinnige Nederlanders die Oostenrijk 'een beetje van ons' maakten. Zouden die banden van ‘m het houden? En Räikkönen die toch ineens nog gevaarlijk dichtbij wist te komen. Heel cool gedaan allemaal van Max.
Terwijl ik mijn eigen zoon de fles gaf, zag ik ook twee vaders. Met name Jos, die trots omhoog keek naar het podium waarop Max na het Wilhelmus zijn baas even de fles gaf. Hoe mooi was dit? Met m’n kleine op schoot, schoot ik toch een beetje vol. Dikke keel, brandende ogen en dan zo’n klein, vochtig traantje. Dat heb je soms. Dat had ik zondag. Het was gewoon zoondag.
