Lewis Hamilton schreef gisteren op het Autodromo Hermanos Rodriguez historie door zijn vierde wereldtitel op te eisen. De Engelsman kroonde zich niet alleen tot succesvolste Britse Formule 1-coureur aller tijden, maar treedt ook toe tot een illuster rijtje van F1-piloten die vier of meer titels wonnen.
Dat rijtje is kort en exclusief: lid zijn Michael Schumacher (7), Juan Manuel Fangio (5), Alain Prost (4), Sebastian Vettel (4) en nu dus Hamilton.
Hoe we Hamilton in dit rijtje van groten der Formule 1 moeten ranken zal de geschiedenis uitwijzen, maar dat de 32-jarige Engelsman in zijn tienjarige carrière is uitgegroeid tot een grote mijnheer en leider, moge duidelijk zijn. Met name dit seizoen, in zijn jacht op die vierde titel, toonde Hamilton een volwassenheid, kalmte en elegantie die hem veel lof opleverde.
Toch zijn er velen die claimen dat Hamilton’s succes voor het grootste deel niet zijn verdienste is, maar die van zijn werkgever Mercedes. Die stal domineert de Formule 1 sinds 2014 op een manier zoals zelden gekend. Dat Hamilton (bijna) optimaal profiteert van de beste auto van het veld moge duidelijk zijn, maar er valt evenveel te zeggen voor de omgekeerde redenering dat het juist de Engelsman is geweest die verantwoordelijk is geweest voor de successen van Mercedes.
Het was Hamilton die eind 2012 na zes redelijk succesvolle seizoenen en één wereldtitel besloot om het vertrouwde nest McLaren te verlaten en te kiezen voor het op dat moment onderpresterende Mercedes. Tot Hamilton’s komst in 2013 was een vierde plaats in het constructeurskampioenschap en één overwinning (in vier jaar) het schamele palmares van de Zilverpijlen. En dat met zevenvoudig wereldkampioen Michael Schumacher achter het stuur. Toen de Duitser vertrok en Hamilton zijn stuurtje overnam begon het tij direct te keren. Al in het eerste seizoen met Hamilton (en nog voor de introductie van de V6) krabbelde het team op, won het team drie races en werd het tweede bij de constructeurs.
Vanaf de regelwijzigingen van 2014 volgde dus de dominantie die leidde tot Hamilton’s drie wereldtitels. Geluk? Wijsheid? Vraag het aan tweevoudig wereldkampioen Fernando Alonso. Die wordt gezien als de beste coureur van zijn generatie, maar maakte in zijn carrière regelmatig de verkeerde keuze en wordt niet genoemd in het illustere rijtje hierboven. Tot de groten behoren is namelijk niet alleen het hardst kunnen rijden of de grootste ballen hebben, het is ook kansen zien en die grijpen. Zoals het verstandig is dat Max Verstappen onlangs bijtekende bij het zichzelf hervindende Red Bull, daar was het de vooruitziende blik van Hamilton in 2012 die hem dwong het veilige nest McLaren te verlaten en voor het onbekende avontuur bij Mercedes te kiezen. Alleen al voor die keuze moeten we hem credits geven.
Wat Hamilton echter tot een iconisch coureur maakt, is zijn bereik buiten de Formule 1. Net als zijn idool Ayrton Senna overstijgt Hamilton de autosport. De Engelsman leidt het leven van een rockster, is bevriend met mensen als Justin Bieber en Rihanna en weet via social media wereldwijd miljoenen mensen aan zich te binden. Voor de rechtgeaarde racefan is dat misschien oninteressant en 'gedoe', maar het is een zegen voor een sport die de afgelopen jaren vooral werd geteisterd door vergrijzing en terugvallende kijkcijfers.
Hamilton is door zijn vier wereldtitels en zijn levensstijl het ideale uithangbord van een sport die zijn wortels vooral in Europa heeft, maar mede door zijn persoonlijkheid tegenwoordig ook weer Azië en Noord-Amerika - en dus een nieuw publiek - weet te bereiken. In de veranderende positie die de Formule 1 onder Liberty Media aan het innemen is, is Hamilton dan ook een geweldige ambassadeur. En ook dat maakt een coureur tot grootheid.
