Zes podiums en een overwinning, tegenover een enkele derde plek in China. Wie niet beter weet zou zeggen dat Daniel Ricciardo zijn teamgenoot alle hoeken van de baan laat zien. De Australiër heeft tot dusver 144 punten bij elkaar gereden, ruim het dubbele van Max Verstappen (68 punten). Maar wie het huidige Formule 1-seizoen een beetje gevolgd heeft, weet dat dat niet het volledige verhaal is. Tegenover die zes podiums van Ricciardo staan namelijk zes uitvalbeurten voor de Nederlander. RB13, Unlucky For Some? Die slogan slaat op pijnlijke wijze de spijker op de kop.
Door Marcel Brons
De pech van Verstappen is voor Formule 1-minnend Nederland een regelmatige bron van frustratie. Max rijdt goed en verslaat voormalig kwalificatiebeest Ricciardo regelmatig op zaterdag. Ook op zondag ligt Verstappen vaak voor zijn teamgenoot als hij weer moet opgeven. Het is daarom verleidelijk om te denken dat Ricciardo een geluksvogel is, die zijn goede resultaten dit jaar in de schoot geworpen heeft gekregen door de pech van zijn teamgenoot. Maar zo simpel ligt het niet.
Laat het duidelijk zijn, voordat ik dit onderbouw: aan zijn uitvalbeurten kan Verstappen niets doen. Te veel van het materiaal vergen bestaat niet, een Formule 1-auto is erop gebouwd om constant op de limiet te rijden. De enige uitzondering is de McLaren-Honda die in Spa de war raakte omdat Alonso vol gas door Pouhon reed, maar de monumentale incompetentie van Honda’s ‘GP2 engine’ biedt geen enkele garantie voor wat andere motoren aan kunnen. Zes mechanische uitvalbeurten is zes keer pech. Dat wil niet zeggen dat Ricciardo geluk heeft met zijn auto, want ook hij heeft mechanische tegenslagen gehad: een DNS in Australië, remfalen in Rusland en een aanrijding met nota bene Verstappen in Hongarije. Niet buitensporig veel pech, maar zeker geen geluk.
Ook de zes podia die de goedlachse Australiër bij elkaar heeft gereden, zijn niet zomaar geluk. Verstappen is inmiddels ontegenzeggelijk sneller en spectaculairder dan zijn teamgenoot, maar het is Ricciardo die betere races en betere resultaten neerzet. De Honey Badger excelleert in ‘racecraft’, zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen.
Racen is, paradoxaal genoeg, meer dan alleen snel zijn. Je moet de situatie gebruiken in jouw voordeel. Concreter gezegd: als er iets uitzonderlijks gebeurt in de race, moet je dat gebruiken om hoger te eindigen. Dat is precies wat Ricciardo steeds doet, en wat hem steeds naar het podium brengt. Hetzelfde principe geldt voor Max’ eerste overwinning in Spanje. Hij had geluk met de crashende Mercedessen en zijn betere strategie, maar hij moest nog wel de overwinning binnenhalen en deed dat dan ook.
Baku
Op vergelijkbare wijze wist Ricciardo te profiteren van de enorme chaos die zich in Baku ontvouwde. Alle andere mogelijke overwinnaars vielen gewoon voor zijn neus weg. Bottas reed zijn voorvleugel eraf, de Force India’s reden elkaar in de wielen, Räikkönen viel terug door de brokstukken van de roze rakkers, Verstappen viel uit met een motorprobleem, Vettel kreeg een straf voor die safetycar-blamage en Hamiltons hoofdsteun kwam los. En Ricciardo? Die bleef gewoon rijden, foutloos. Hij moest vroeg naar binnen voor een remprobleem, maar maakte dat goed met een prachtige, opportunistische inhaalactie op drie auto’s tegelijk en won de race. Ook in Spanje, Canada, Oostenrijk en België profiteerde hij van crashes, mechanische pech en gridstraffen om de Mercedessen en Ferrari’s achter zich te kunnen houden. Dat is dus niet alleen geluk geweest, maar racecraft.
Een betere racecraft is bijvoorbeeld ook waarom Sergio Perez al acht keer naar het podium mocht, terwijl de snellere Nico Hülkenberg dat nog nooit gelukt is. ‘Racecraft’ is een vaardigheid waar je als rijder in kunt excelleren. Alain Prost was daar ook meester in. Toen Le Professeur samen met Ayrton Senna bij McLaren reed, was de Braziliaan duidelijk de snellere van de twee, maar het was Prost die de betere resultaten neerzette (in 1988 telden alleen de beste elf resultaten voor het kampioenschap. Volgens dit systeem behaalde de uiteindelijke kampioen Senna drie punten meer dan Prost, maar het was de Fransman die over alle zestien races elf (!) punten meer dan zijn teamgenoot had verzameld, en dus de facto een beter seizoen had gereden).
Als Max Verstappen de nieuwe Ayrton Senna is, zoals soms wordt beweerd, dan is Daniel Ricciardo de nieuwe Alain Prost. Weliswaar kan het Red Bull-duo een stuk beter samen door één deur dan de legendarische McLaren-kemphanen, maar op de baan hebben ze een vergelijkbare dynamiek. Max’ onvolprezen snelheid, inhaalacties, verdedigingsacties en regenraces genieten een enorm aanzien van fans in Nederland en daarbuiten. Maar het is Ricciardo die de consistentie zelve is, nooit fouten maakt en nooit een voet verkeerd zet, en daarmee fantastische resultaten binnenharkt. Daar komt meer dan geluk bij kijken, en het is goed om te zien dat ook Nederlanders waardering opbrengen voor Ricciardo’s succes.
