Kijk ik als vrouw anders naar de sport dan menig man? Waarschijnlijk wel. Is er ooit een man geweest die zich stoorde aan het feit dat de vrouw van Damon Hill gedurende de race continu in beeld kwam of in het verleden Lewis zijn Pussycat Doll?
Ja, mij storen dat soort dingen. Waarom? Omdat het voor mij niks te maken heeft met de sport op zich. Natuurlijk hebben coureurs een privéleven maar op de baan telt dat niet. Ik wil ze gewoon zien racen en hoef al die randzaken er niet bij te krijgen. Ik neem gemakshalve aan dat mannen dat ook zo zien, maar dat het ze vast niet zal storen als bepaalde pitpoezen iets vaker in beeld zouden komen.
Natuurlijk vallen de mooie glimlach van Ricciardo en de mooie donkere kijkers van Sainz junior mij op. Net als dat ik ook wel begrijp dat Verstappen veel jonge vrouwelijke fans heeft. Ongetwijfeld iets waar de meeste mannen geen uitspraken over durven te doen, terwijl ik als vrouw best durf te roepen dat Carmen Jordá er mag wezen maar voor mij echt niet hoef te gaan racen.
Brak ik mijn perfect gemanicuurde nageltjes af toen Max Verstappen zo hard crashte in Monaco? Ik moet bekennen dat ik in de aanloop naar de crash amper durfde te kijken, inderdaad beide handen voor mijn ogen had en op en neer stond te springen in onze woonkamer, terwijl vriendlief heel koel alles zat te analyseren en mij ondertussen tot de orde riep.
Kwijlen over de techniek doe ik niet, bij termen als down force, meer of minder vleugel, bodywork, DRS, weet ik dat het met Formule 1 te maken heeft, maar vraag me niet alle ins en outs. Natuurlijk verbaas ik mij over de vele onzinnige gridstraffen, dat Renault geen betrouwbare motoren kan leveren en irriteer ik mij aan de dominantie van Mercedes.
Ik denk dan ook niet dat ik het zo heel anders beleef dan een man, maar wel dat bepaalde zaken mij meer of minder opvallen. Uiteindelijk willen we toch allemaal slechts één ding? Dat we ooit beleven dat Max Verstappen wereldkampioen wordt?
Foto: Scuderia Toro Rosso
